զալում
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [zɑˈlum]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ զա•լում
Ստուգաբանություն[խմբագրել]
Ածական
- տե՛ս ճարպիկ ◆ Ամա զալումն ես, հա, ընկեր Ժորժ։ Սերո Խանզադյան
- խիստ, սաստիկ ◆ Սաքոն ձեն արավ կանչեց զալում շներին։ Հովհաննես Թումանյան
- վայրագ ◆ Խոսքը արյուն, գործը արյուն, մի զալում ու զոռբա խունխար։ (Ավետիք Իսահակյան)
- կատաղի ◆ Նրա դիմացն ելավ հեռավոր գավառներից մեկի պատգամավորուհի Սավգյուլը` մի ճակատով զալում կնիկ` գյուղխորհրդի նախագահ։ Դերենիկ Դեմիրճյան
- համարձակ ◆ Հարուստ էր հերը զալում սիրունի։ Հովհաննես Թումանյան
Հոմանիշներ[խմբագրել]
Արտահայտություններ[խմբագրել]
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
Աղբյուրներ[խմբագրել]
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։