զավեշտաբան

Հայերեն

• ՄՀԱ՝ [zɑvɛʃtɑˈbɑn]

Դասական ուղղագրութեամբ՝ զաւեշտաբան

վանկեր՝ զա•վեշ•տա•բան 

Ածական

1. զավեշտներով խոսող, կատակախոս, կատակաբան ◆ Ի՞նչ արած, ձեր զավեշտաբանն եմ ես։ Շեքսպիր
2. նույնն է՝ զավեշտագիր

Հոմանիշներ

1. զավեշտախոս, կատակաբան, կատակախոս, զբարճաբան, զվարճախոս, ծաղրաբան, ծաղրախոս, զավեշտասաց (հնց․)
2. տե՛ս զավեշտագիր
3. տե՛ս ծաղրածու

Արտահայտություններ

Բաղադրյալ բառեր
զավեշտաբանական զավեշտաբանել զավեշտաբանություն

Աղբյուրներ

• Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
• Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
• Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։