Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ ինք•նա•տի•րա•պե•տում

Ստուգաբանություն[խմբագրել]

ինքն իրեն տիրապետելը, հույզերն` ապրումները իր կամքին ենթարկելը, բարոյական հատկություն, որն արտահայտվում է մարդու հոգեկանի զգայական կողմը (զգացումները, էմոցիաները, ցանկությունները, սովորությունները, հակումները) վերահսկելու և իր գործունեությունը գիտակցաբար իր առջև դրված խնդիրների լուծմանն ու մարդկային համակեցության և սովորության մեջ ◆ Հարրածն ընկնում է գրգռման վիճակի մեջ, կորցնում է ինքնատիրապետումը: (Մամուլ)

Բաղադրյալ բառեր

Թարգմանություններ
անգլերեն՝ գերմաներեն՝ դանիերեն՝ թուրքերեն՝ իսպաներեն՝ իտալերեն՝ հոլանդերեն՝ հունարեն՝ շվեդերեն՝ պորտուգալերեն՝ ռուսերեն՝ самообладение (ru) ‎(samoobladenije) վրացերեն՝ ֆրանսերեն՝

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։

Խմբագրությամբ Ի․ Ս․ Կոնի, Բարոյագիտական բառարան, Երևան, ««Հայաստան» հրատարակչություն», 1985 — 200 էջ։