խնամախոս
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [χnɑmɑˈχɔs]
Դասական ուղղագրութեամբ՝ խնամախօս
վանկեր՝ խնա•մա•խոս
Ստուգաբանություն
[խմբագրել]- Այն անձը, որ աղջկա տուն գնալով ծնողներից աղջկան մեկի համար ամուսնության է խնդրում։ ◆ Ես եմ էն աղջկա ուզողը․ Էգուց էլօր էլ խնամախոս պիտի ղրկենք։ (Պերճ Պռոշյան) ◆ Դեռ մեր գեղումը ընչանք էսօր լսված չի,որ մեծ պասին խնամախոս ղրկեն։ (Պերճ Պռոշյան)
- Խնամախոսության արարողությունը։ ◆ Տղաները աչքը գցումա մի աղջկա վրա։ Մարդ ա ղրկում հոր կուշտը, թե պտի ուզի։ Հաց են բերում, խնամախոսի մին թաս գինին խմում, աստված շնորհավոր անի, ասում, որ ֆլան օրը գան նշան դնեն։ (Պերճ Պռոշյան)
Գոյական
- խնամախոսություն ◆ Հարսանի՞ք ենք գալիս, թե խնամախոս։ Դերենիկ Դեմիրճյան
- խնամախոսության գնացող անձ, ուզնկան ◆ Ամեն կողմից փեսացուները խնամախոսները են ղրկում նրան ուզելու։ Հովհաննես Թումանյան ◆ Թող մեկին հավանի, ձեռաց խնամախոս ուղարկեմ։
Հոմանիշներ
[խմբագրել]- հարսնախոս, նշանախոս, խնդրակ, հարսնածու, (հզվդ․)՝ կնոջախոս, խնդրարկու, ուզնկան (ժղ․), փեսավեր
- տե՛ս խնամախոսություն
Արտահայտություններ
[խմբագրել]- Խնամախոսի քար, Լ Ղզխ․ տե՛ս ԽՆԱՄԱՔԱՐ։
- Խնամախոս՝ խնամի խոս էթալ, Ամս Աղջկա ծնողներին ամուսնության առաջարկ անել։
- խնամախոսի քար- տե՛ս խնամաքար
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ
[խմբագրել]- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։