Դասական ուղղագրութեամբ՝ յանգ
վանկեր ՝ հանգ
շունչ
(ոճբ․) չափածո ստեղծագործության տողերի նույն կամ նման հնչյունախմբերով վերջավորելըտե՛ս շունչ հանգ անել - սիրտ անել, համարձակվել
մի հանգով - մի շնչով եղանակ, կարգ
երգի եղանակ՝ ձայն
տեսակ
մեկին նմանվելը՝ ընդհօրինակելը անգամ տե՛ս եղանակ , կարգ
տե՛ս տեսակ
տե՛ս անգամ (լեզվբ․) վերջավորությունը, բառավերջ(գրկն․) բանաստեղծական տողերի, երբեմն նաև առանձին հատվածների վերջում ստղեծվող հնչյունական նմանությունը կամ նույնություն(հին) վերջ, վախճան, ավարտ,(լեզվբ․) վերջավորություն, բառավերջտե՛ս վերջ , վախճան հանգ կազմել - հանգավորման պահանջին համապատասխանել, նմանահունչ լինել Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան , Երևան, «Հայաստան», 1976։ Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան , Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։ Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան , Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։ Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան , Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։ Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2 ։ Ֆ․Հ․ Խլղաթյան, Ոճաբանական տերմինների բառարան տեղեկատու, Երևան, ««Լույս» հրատարակչություն», 1976 — 111 էջ։ Ջրբաշյան Է․Մ․, Մախչանյան Հ․Մ․, Գրականագիտական բառարան (2-րդ լրաց․ և վերամշ․ հրատ․) (Լույս), Երևան, 1980 — 352 էջ։ Լ․ Տիմոֆեև, Ն․ Վենգրով, Գրականագիտական տերմինների համառոտ բառարան (Հայպետուսմանհրատ), Երևան, 1957 — 247 էջ։ 
