հայերեն այբուբենի 7-րդ տառի անունը ◆(Աշակերտները) սկսեցին միասին բարձր և եղանակավոր ձայնով երգել. Այբ, բեն, գիմ, դա՜, եչ, զա, է, ըթ, թո։ (Ավետիք Իսահակյան)◆Նստում էր մի անկյուն (հաճի աղան) ծխում, համրիչը գցում և երբեմն միայն գլուխն օրորելով մրմռում, - է, թե, թե։ Դերենիկ Դեմիրճյան
կոչական բառ, որով դիմում՝ուշադրություն են հրավիրում. ով դու, հե՜յ ◆Է՛, մնաք բարով։ Պետրոս Դուրյան
արտահայտում է անբավականություն՝ դժգոհություն ◆Է՜, դե ասում ես էլի։ Հովհաննես Թումանյան◆Է՜, կանաչ եկեղեցի, դու էլ ես ղալբացել։ (Ակսել Բակունց)
արտահայտում է անցած տառապանք, ընդհանրապես վիշտ, նեղություն ◆Է՜, ինչ չարչարանք քաշեց գյուղը։ (Ակսել Բակունց)◆Է՜… հլա հարցնում էլ ես, տնաքանդություն է եղել։ Սերո Խանզադյան
արտահայտում է թեթև հանդիմանություն՝ դրվելով նախադասության սկզբում և վերջում ◆Է՜ մարդիկ, մարդիկ, ինչպես հեշտ եք խաբվում։ (Նար-Դոս)◆Մի մտածիր է՜, ախար դու հասարակ մարդու կին չես դառնում։ (Մուրացան)
արտահայտում է եզրափակում՝ ավարտ. թող, լավ ◆Է՜, աստված հաջողի… գիշեր բարի։ Դերենիկ Դեմիրճյան◆Է՜, բարի գիշեր, անգին ընկերներ, - ու խոր քուն մտանք։ Եղիշե Չարենց
նույն ձևով արտահայտում է խոսքի սկիզբը՝ խոսակցություն սկսելու ցանկություն ◆Է՛, խեր ըլի, քեռի Խեչան, ի՞նչ կա։ Հովհաննես Թումանյան◆Է… ո՞ւր է բերած որսդ, -հարցրեց հայրը, -ինչո՞ւ այդպես շուտ վերադարձար։ (Ղազարոս Աղայան)
արտահայտում է գոհունակություն ◆Ոչինչ, է՛, փառք աստծո։ (Նար-Դոս)
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։
