դավաճան

Հայերեն

• ՄՀԱ^(key): [dɑvɑˈt͡ʃɑn]

Դասական ուղղագրութեամբ՝ դաւաճան

Վանկեր՝ դա•վա•ճան 

Ստուգաբանություն

Փոխառություն իրանական աղբյուրից՝ *dab(a)čan. հմմտ. դավ և ճան:

Գոյական

1. յուրայինների դեմ գործող, թշնամու կողմը անցնող, դավաճանող ◆ Ահա այն սուրը, որ սպանեց դավաճան հորը, կսպանի և ուրացող մորը։ (Րաֆֆի)
2. մատնիչ
3. անհավատարիմ, ընկերական կամ ամուսնական հավատարմությունը խախտող՝ պղծող
4. (փխբ․) մարդու կամքին հակառակ արտահայտվող՝ դրսևորվող, մարդու ներքին ապրումները կամ մտքերը մատնող ◆ Ինչպե՞ս թաքցնել այդ դավաճան արցունքները։ (Սովետական գրականություն)
5. (փխբ․) որևէ բանի ամբողջությունը՝ կառուցվածքը՝ ներդաշնակությունը խախտող ◆ Կան դավաճան շեշտե՛ր, կան ռիթմե՛ր, կան բառե՛ր: (Եղիշե Չարենց)
6. (փխբ․) դառնություն պարունակող, անախորժ ◆ Օրերն անցնում են, թախծի՛ր, բարեկա՛մ, տրված հուշերի դավաճան խաղին: (Գևորգ Էմին)

Հոմանիշներ

1. մատնիչ (փխբ․)՝ ծախու, դեղին, հուդա, վասակ, կայեն
2. տե՛ս անհավատարիմ
3. տե՛ս ուխտադրուժ

Աղբյուրներ

• Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
• Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։