Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝ պարկեշտ

վանկեր՝ պար•կեշտ

Ստուգաբանություն[խմբագրել]

Հավանաբար փոխառություն իրանական աղբյուրից, բայց բուն աղբյուրը չի հավաստված։

իր արժանիքները՝ առավելությունները և այլն ցուցադրել և դրանցով պարծենալ չսիրող, ոչ պարծենկոտ, համեստ
ամոթխած, ակնածանքի՝ ամոթխածության զգացում ունեցող ◆ Ես մոռացել եմ այն պարկեշտ, ամոթխած սիրունի անունը։ Հովհաննես Թումանյան
բարոյապես զուսպ՝ չափավոր՝ անարատ, անբասիր վարք ունեցող, ողջախոհ
պարկեշտություն, արտահայտող՝ պարունակող
անպարսավելի, պարսավի բնույթ չունեցող ◆ պարկեշտ վերաբերմունք՝ վարքագիծ։
(հնց․) վայելուչ, դրական հատկանիշներ ունեցող (լավ, գեղեցիկ և այլն) ◆ Պարկեշտ կուրծքը բարձրանում ու իջնում էր։ (Մուրացան)
(հնց․) ժուժկալ ◆ Այսպիսի պարկեշտ կյանք վարելով անցավ բավական ժամանակ։ (Ավետիք Իսահակյան)
(հնց․) հարգելի, բարոյական ◆ Պարկեշտ ընտանիք։ (Շիրվանզադե)

համեստ
ամոթխած, ակնածոտ, խոնարհ, զգաստ
առաքինի, բորայական, պարկեշտաբարո, ազնիվ, ազնվաբարո, զգաստամիտ, ողջախոհ, բերանը մաքուր
տե՛ս անպարսավելի
տե՛ս ժուժկալ

Բաղադրյալ բառեր
պարկեշտաբան պարկեշտաբանություն պարկեշտաբար պարկեշտաբարո պարկեշտագեղ պարկեշտախոս պարկեշտախոսություն պարկեշտամիտ պարկեշտամտություն պարկեշտանալ պարկեշտասեր պարկեշտասիրություն պարկեշտասուն պարկեշտորեն պարկեշտություն

Թարգմանություններ
անգլերեն՝ modest, bashful գերմաներեն՝ դանիերեն՝ թուրքերեն՝ իսպաներեն՝ իտալերեն՝ հոլանդերեն՝ հունարեն՝ շվեդերեն՝ պորտուգալերեն՝ ռուսերեն՝ скромный (ru) ‎(skromnyj), благопристойный (ru) ‎(blagopristojnyj), приличный (ru) ‎(priličnyj), порядочный (ru) ‎(porjadočnyj), сдержанный (ru) ‎(sderžannyj), скромно (ru) ‎(skromno), благопристойно (ru) ‎(blagopristojno), прилично (ru) ‎(prilično), порядочно (ru) ‎(porjadočno) վրացերեն՝ ֆրանսերեն՝

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։