Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝ վերջաւորութիւն

վանկեր՝ վեր•ջա•վո•րութ•յուն

Ստուգաբանություն[խմբագրել]

առարկայի՝ տարածության են վերջին մասը, վերջնամաս
վերջավոր լինելը
(լեզվբ․) վերջահար մասնիկ, որը կազմում է բառերի քերականական ձև, վերջահար թեքույթ
(լեզվբ․) բառի վերջը՝ վերջնամասը, որ քերականական իմաստ է արտահայտում
առհասարակ՝ բառի վերջին մասը
(տղչփ․) ոտանավորի հանգ
(աշխգր․) մայցամաքի՝ կղզու՝ թերակղզու են վերջնամասը ◆ Գրենլանդիայի հարավային վերջնամասը:
(կզմխս․) մարդու ոտքերն ու ջեռքերը, կենդանիների շարժողության գործարանները, վերջույթ
վերջ, ավարտ
ծայր, փեշ, քղանցք

Բաղադրյալ բառեր

Թարգմանություններ
անգլերեն՝ գերմաներեն՝ դանիերեն՝ թուրքերեն՝ իսպաներեն՝ իտալերեն՝ հոլանդերեն՝ հունարեն՝ շվեդերեն՝ պորտուգալերեն՝ ռուսերեն՝ окончание (ru) ‎(okončanije), рифма (ru) ‎(rifma), конечности (ru) ‎(konečnosti), конец (ru) ‎(konec) վրացերեն՝ ֆրանսերեն՝

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։