փռվել

Հայերեն

վանկեր՝ փ(ը)ռ•վել

Բայ

փռել բայի կրավորականն ու չեզոքը ◆ Գետնին փռված ծաղկանկար գորգի վրա... ննջում էր վեհ անդորրությամբ չքնաղ եղնիկը շահի: (Գարեգին Սևունց)
մեկնվել, վայր ընկնել (գետնին, մահճակալի՝ բազմոցի և այլնի վրա) ◆ Կինը... իներցիայով առաջ վազեց մի քանի քայլ էլ և փռվեց գետնին երեսի վրա: (Նար-Դոս)
(փխբ․) տարածվել, ձգվել ◆ Աստղերի և լուսնի տակ փռվել էր Արարատյան դաշտը: (Ակսել Բակունց) ◆ Փռվում է դեմս իսկույն մի փողոց խաղաղ ու փողոցի անկյունում մի վտիտ տղա: Եղիշե Չարենց
շաղ գալ, ցրվել ◆ Նրա խիտ և երկայն մազերը փռվեցին և ծածկեցին ամբողջ կազմվածքը ամեն կողմից: (Ղազարոս Աղայան)
օդի միջոցով տարածվել՝ սփռվել ◆ Քառասուն-հիսուն կրծքից բխած՝ այս հուժկու, բազմահնչուն և միահամուռ ձայնը, որ ինքնին հայոց լեզուն է, Երասխի շառաչի հետ փռվելով Արարատյան աշխարհի վրա՝ թվում էր, թե սլանում է ազատ-Մասիսն ի վեր: (Ավետիք Իսահակյան)
մեկնվել ◆ Ղուկաս էֆենտի իր թիկնաթոռին մեջ փռված... կդիտեր այս տողանցությունը: «Երևանյան օրեր»
ընկնել, սպանվել ◆ Եվ թշնամու զինվորները փռվում էին գետնին: (Գեղամ Սարյան)
(փխբ․) ծավալվել, ուռճանալ, մեծանալ ◆ Եվ վարդագույնը մի մշուշի նման նրա հոգում փռվում էր մի անեզրական կարոտ: Եղիշե Չարենց
(փխբ․) ձգվել, երկարությամբ տարածվել՝ բացվել
(փխբ․) տարածվել, հռչակվել ◆ Քաղաքի մեջ լուր փռվեցավ: Ռափայել Պատկանյան
շաղ գալ, սփռվել, ցրվել, ցողվել

Հոմանիշներ

մեկնվել, պառկել, ընկողմանել, (փխբ․), տարածվել, երկարվել, երկննալ (արևմտհ․), տախտապարվել (գետնին), (գվռ․)՝ լենքվել, լարխել, փռկվել
տե՛ս պատել
տե՛ս ծավալվել

շարունակել․․․